همه چیز درمورد نابینایی

نداشتن قدرت بینایی را نابینایی یا کوری می گویند. معنای دقیق کلمه “نابینایی” بیانگر ناتوانی فرد در تمایز تاریکی از نور و روشنایی در هر دو چشم است.اختلال در بینایی یا کم بینایی، به این معنی است که گاها بینایی فرد حتی با عینک، لنزهای تماسی، دارو یا جراحی بهبود نمی‌یابد و از خفیف تا شدید متغیر است.

دلایل نابینایی 

دلایل از بین رفتن بینایی دارای طیف گسترده ای می باشد واز بیماری‌هایی که چشم را تحت تأثیر قرار می‌دهد تا بیماری‌هایی که در مراکز پردازش بینایی در مغز تأثیر می‌گذارد متغیر است. اختلال بینایی با افزایش سن بیشتر خواهد شد.از علل شایع کوری یا نابینایی می‌توان به دیابت، دژنراسیون ماکولا، صدمات آسیب‌زا، عفونت قرنیه یا شبکیه، گلوکوم و عدم توانایی در استفاده از عینک اشاره کرد.
عواملی همچون کمبود ویتامین A ، رتینوپاتی نوزادان زودرس، بیماری‌های عروقی که شامل عروق شبکیه یا عصب بینایی مانند سکته مغزی، التهاب چشمی، رتینیت پیگمنتوزا، بدخیمی‌های اولیه یا ثانویه چشم، ناهنجاری‌های مادرزادی و بیماری‌های ارثی چشم و مسمومیت‌های شیمیایی از طریق عوامل سمی مانند متانول از مواردی هستند که شیوع آن‌ها در بروز نابینایی کم‌تر است.

انواع مختلف کوری

• کور رنگی یا عدم توانایی فرد در درک تفاوت سایه‌های مختلف رنگ‌ها، به ویژه سبز و قرمز است .این مشکل در بیشتر موارد ارثی (ژنتیکی) است و در حدود 8٪ از مردان و زیر 1٪ از خانم ها به آن دچار می شوند.افراد مبتلا به کور رنگی به غیر از مشکل کوررنگی، معمولاً بینایی طبیعی دارند و می توانند از لحاظ بصری عملکرد خوبی داشته باشند.
• شب کوری مشکلی است که بینایی فرد را در شرایط کم نور تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری در اکثر موارد ژنتیکی یا اکتسابی است.
• برف کوری یا از بین رفتن بینایی چشم بعد از قرار گرفتن در معرض مقدار زیادی از نور ماوراء بنفش است. برف کوری غالبا موقتی است و به دلیل تورم سلول‌های سطح قرنیه ایجاد می‌شود.

فاکتورهای خطر برای نابینایی 

اصلی‌ترین فاکتور خطر برای نابینایی، زندگی در یک کشور جهان سوم بدون دسترسی کامل به مراقبت‌های پزشکی پیشرفته است. از دیگر عوامل خطرزا می‌توان به مراقبت های ضعیف قبل از زایمان، زایمان زودرس، بالا رفتن سن، تغذیه نامناسب، عدم استفاده از عینک ایمنی در هنگام کار، بهداشت نامناسب، سیگار کشیدن، سابقه خانوادگی نابینایی، وجود انواع بیماری‌های چشمی و وجود بیماری‌هایی از جمله دیابت، فشار خون بالا، بیماری مغزی و قلبی عروقی اشاره کرد.

نشانه‌ها و علائم نابینایی 

افراد مبتلا به نابینایی علائم مرتبط با کوری مانند ناراحتی در چشم‌ها، احساس کردن چشم‌ها، احساس یک جسم خارجی و درد در چشم یا ترشحات از چشم بسته، را تجربه می کنند. اگر کوری در نتیجه عفونت قرنیه (قسمت گنبدی شکل در جلوی چشم) باشد، قرنیه که به طور معمول شفاف است ممکن است به رنگ سفید یا خاکستری تبدیل شود که به مراتب مشاهده قسمت رنگی چشم را دشوار می‌کند.

تشخیص کوری توسط پزشک

نابینایی با معاینه هر چشم به صورت جداگانه و با اندازه‌گیری میدان دید یا دید محیطی تشخیص داده می‌‌شود. افراد ممکن است از یک چشم (نابینایی یک طرفه) یا از هر دو چشم (کوری دو طرفه) دچار نابینایی شوند.اگر ضعف بینایی به طور ناگهانی شروع شده باشد، علل احتمالی آن با کوری پیشرفته یا مزمن متفاوت خواهد بود. 

درمان نابینایی 

درمان اختلال بینایی یا کوری به علل بروز آن بستگی دارد. در کشورهای جهان سوم که بسیاری از مردم به واسطه بروز عیوب انکساری، بینایی ضعیفی دارند، صرفاً تجویز عینک باعث کاهش اختلال بینایی می‌شود. همچنین با تغییر رژیم غذایی می‌توان این مشکل را تا حد زیادی بهبود بخشید. در نهایت، پیوند قرنیه ممکن است به افرادی که بینایی خود را در اثر زخم قرنیه از دست داده‌اند کمک کند.

آیا کوری قابل پیشگیری است؟

نابینایی از طریق آموزش و دسترسی به مراقبت‌های پزشکی خوب قابل پیشگیری است. بسیاری از موارد کوری ناشی از گلوکوم را نیز از طریق تشخیص زود هنگام و درمان به موقع می‌توان پیشگیری کرد. اکثر نابینایی‌های ناشی از رتینوپاتی دیابتی بوسیله کنترل دقیق میزان قند خون، ورزش، جلوگیری از چاقی، نکشیدن سیگار و مصرف غذاهایی که باعث افزایش خون نمی‌شوند (قندهای پیچیده‌تر از کربوهیدرات‌های ساده) قابل پیشگیری هستند. با افزایش میانگین طول عمر جمعیت جهانی، نابینایی بر اثر بیماری‌هایی مانند دژنراسیون ماکولا نیز وجود خواهد داشت. در معاینات منظم چشم اغلب می‌توان یک بیماری بالقوه که ممکن است باعث کوری شود را شناسایی و پیش از از بین رفتن بینایی آن را درمان کرد.