تاریخچه فوتسال در ایران چیزی شبیه افسانه است. تیمهایی ظهور و تا فتح آسیا هم پیش رفتند اما حالا هیچ اثری از آنها نیست و ستارههای درخشان آن تیمها، اسطورهی تیمهایی محسوب میشوند که هیچ نقشی در ستاره شدن آنها نداشتند.

شوهای تبلیغاتی با جیبهای خالی! واقعیت این است که بسیاری از تیمهای فوتسال ایران با نگاه تبلیغاتی یا سیاسی متولد میشوند، نه با برنامهای برای توسعه پایدار. مدیرانی که با نیت تبلیغاتی یا روابط کوتاهمدت تیم تأسیس میکنند، به همان سرعتی که آمدهاند، میروند. در نبود برنامههای پنجساله، آکادمیهای منسجم، حمایتهای محلی و مدیریت حرفهای، با کوچکترین چالش مالی یا مدیریتی، تیم به بنبست میرسد. بدتر آنکه هیچ احساس مسئولیتی هم نسبت به این شکست دیده نمیشود. به تصمیمسازان ورزش ایران باید تذکر داد که فوتسال در ایران فقط یک رشته ورزشی نیست. برای بسیاری از شهرها تنها صدای امید و پویایی در میان انبوه سکوتهاست. انحلال بیصدا و بیپاسخ تیمها تنها ورزش را قربانی نمیکند که ضربهای به هویت، غرور و امید مردمی میزند که سالها با تیمشان زندگی کردهاند.